تکدّیگری به عنوان آسیب اجتماعی پدیدهای پیچیده و دارای ابعاد و انواع گوناگون است. کم و بیش با آغاز مشروطیت دگرگونیهایی جدی در پیکربندی گفتمانی تکدی‌گری رخ داد. گدایان که پیشتر عنصرِ عادی ولو ناخوشامدِ منظره شهر بودند، طی فرایندی تدریجی اما قاطع، به نوعی دیگریِ مجرم، آلوده، و خطرناک تبدیل شدند. پس از جنگ جهانی دوم و به دنبال آسیبهای اجتماعی ناشی از این جنگ اذهان فعالان اجتماعی به سمت و سوی تأسیس بنگاههای خیریه برای رفع اینگونه آسیبها جلب شد. در این دوره به دلیل بازتاب مسائل اجتماعی در آثار ادبی و سینما و سایر رسانهها دامنه آگاهیهای اجتماعی و ضرورت رفع آسیبهای اجتماعی بیشتراحساس شد. فعالیت گروههای چپی و آرمانهای آنها برای کمک به فرودستان و مطالبه شرایط معیشتی برای کارگران نیز زمینهای برای توجه بیشتر به امور اجتماعی پدید آورد.
