شهادت سید مرتضی آوینی هنرمند برجسته و متعهد انقلاب اسلامی در 20 فروردین 1372 موجی از واکنشها را در میان اهالی فرهنگ و رسانه برانگیخت که روزنامه کیهان برخی از آنها را منتشر کرد. حسین بهزاد در یادداشتی با عنوان «کربلا ما میآئیم» از آخرین دیدارش با آوینی گفت. سید مهدی شجاعی واگویههایش را با عنوان «جا مانده بودی تو انگار از کاروان عظیم شهادت» به سطور آورد. مهدی نصیری نیز با «سوز فراق به پایان آمد» حاشیهای به «حضور ملکوتی رهبر انقلاب در مراسم تشییع پیکر پاک سید مرتضی» پرداخت.
حجتالاسلاموالمسلمین مصطفی پورمحمدی رئیس مرکز اسناد انقلاب اسلامی به همران جمعی از معاونین و کارشناسان این مرکز ضمن حضور در سازمان هنری رسانهای اوج به تماشای فیلم مصلحت نشستند.
سید حسین حسینی میگوید: «قیصر بسیار بیشتر از آنچه که از او چاپ شده، کتاب دارد. کتابهایش زندهاند و حرکت میکنند، کتابهایش این طرف و آن طرف مقاله مینویسند و گفتگو میکند و خیلی از شاگردان ایشان سمت استادی و معلمی پیدا کردهاند. از این بابت هم وجود قيصر، وجود بابرکتی بوده و هست.»
بیان قرآن هم در ادبيات هنرمندانه است هم در تأثير؛ بههمينجهت داستانش را "احسنالقصص"، زيباترين قصهها مینامد، زيرا داستانهای قرآن وحی خداوند از ماوراءطبيعت است كه بشر را از خاک به افلاک، از طبيعت به غيب و شهود فرامیخواند. داستانهای قرآن نه برای سرگرمی، نه برای هنر كه هرچه تراژديک هنرمندانهتر؛ بلكه برای اميدآفرينی، براي شكيبايی، براي استقامت در مقابل مشكلات و عبرت خوانندگان آمده است. میتوان گفت در زمانی كه هنر براي هنر و سرگرمی، شعر برای خيالانگيزی، داستان و داستانسرايی برای سرگرمی مرسوم شده و ماده هنر، غيرواقعی، تخيلی، افسانهای و نتيجه آن پوچ و باطل بوده است، قرآن با طرح هنری متعهد، واقعگرا، هدفمند، خردانگيز، احياكننده فطرت، مبارزساز، اخلاقگرا، استقامتزا، آرامبخش و حقگرا را پايهگذاری كرد.